Soms sta je op een punt in je leven waarin je een keuze mag gaan maken. Een keuze die je misschien niet verwacht had al te moeten gaan maken en een keuze die voor nu ook misschien nog niet eens zo “veilig” voelt.
Wanneer je weet of die keuze de juiste is, dat weet je pas achteraf. Soms is het een sprong in het diepe. Soms is het een cadeautje dat je onbewust vanuit het universum krijgt aangereikt, maar waarvan je op dat moment nog niet inziet dat het een cadeautje is.
Dat moment is voor mij nu aangebroken. Ik ben op een punt in mijn leven beland waarin het nodig is om een keuze te maken. Het werk wat ik nu doe als officemanager F&B doe ik nog steeds met veel plezier, elke dag weer. Het voelt als een thuishaven, een plek waar ik mezelf kan ontdekken en kan laten groeien en waar ik gewoon even Mariska kan zijn in plaats van mama.
Toch ga ik afscheid nemen. Niet omdat ik mijn werk niet meer leuk vind of omdat ik er geen uitdaging meer in kan ontdekken. Maar omdat ik thuis meer nodig ben voor de kinderen. Het is nodig dat ik minder ga werken en meer thuis ben om de kinderen op te vangen, zodat zij minder naar de opvang hoeven en meer hun rust thuis kunnen vinden.
Het voelt als een tweestrijd. Je weet wat het juiste is en voelt om te doen en toch weerhoudt iets je ervan om die keuze te maken. En toen was het ineens heel simpel. Het bleek niet mogelijk te zijn om minder te gaan werken en dus werd de keuze of 24 uur blijven werken of we gaan uit elkaar. Twee weken lang heb ik erom gehuild en lag ik ’s nachts wakker omdat het voelde alsof mijn zekerheid, mijn controle weg viel.
Het is anders als je zelf ergens weg wilt omdat je het er niet meer naar je zin hebt of als je een andere uitdaging aan wilt gaan. Toch ben ik er over gaan nadenken. Misschien is dit wel een cadeautje van het universum. Ik heb een paar weken daarvoor gezegd in de meest ideale wereld zou ik stoppen met werken en echt gaan ontdekken hoe ik Kindlicht mag laten bloeien en hoe ik andere mensen mag gaan helpen en bovenal waar het mij als mens als moeder mag brengen. En daar ineens was er die keuze.
Uit mezelf had ik die keuze niet gemaakt. Waarom weggaan als je ergens op je plek zit. Combineren van die uitdaging samen met Kindlicht was mijn uitgangspunt. En daar was de mogelijkheid om te kiezen. Zorgen voor meer rust thuis voor de kinderen, voor mijzelf, voor mijn partner, ons gezin en de mogelijkheid om te ontdekken hoe Kindlicht mag gaan stromen. Als je er zo naar kijkt, dan is het echt een cadeautje.
Weliswaar een cadeautje dat gepaard gaat met verdriet. Het voelt als een veel grotere stap dan alleen maar stoppen met dit werk. Het voelt alsof ik alles wat ik tot nu toe heb gekend achter mij ga laten. Ik ken alleen maar zakelijk, maar ik weet dat ik zoveel meer ben dan alleen dat en dat ik nog zoveel meer kan. Ik mag alle ervaringen meenemen en nu mag ik gaan loslaten.
Er schuilt zoveel kracht in mij, een kracht waarin ik nog veel meer mag gaan geloven. Maar ik ben er klaar voor! Nog een paar dagen en dan is het punt daar. Dan gaat er een nieuw hoofdstuk beginnen, ik wil nog net niet zeggen een nieuw leven. Ik kijk er naar uit, ik verlang er naar, met de nodige spanning en nieuwsgierigheid en vooral met hoop.
Als iemand mij ooit gezegd had dat ik een eigen bedrijf zou starten, dan had ik deze persoon uitgelachen. Dat was niets voor mij. En kijk nu, daar sta ik dan aan het begin van een droom waarvan ik niet wist dat ik deze had. Een wereld die voor mij open gaat en ik ben klaar om deze te betreden.
“Ik geloof, ik vertrouw en ik laat los”.
Zie ik je snel?
Liefs,
Mariska
